این که همه چی به هم ریخته یه واقعیته،ولی این که چرا این واقعیت به صورت نفس گیری برای من تکرار و تکرار و تکرار میشه رو نمی فهمم،بعضی وقتا فکر می کنم گور بابای همه زندگیتو بکن،ولی اصولن نمیشه،خیلی به هم ریخت یهو همه چی،در واقع بعضی وقتا که فکر می کنم می بینم اونقدرا هم از خود اتفاقا ناراحت نیستم فقط دیگه از بی ثباتی خسته ام،می خوام هر اتفاقی که داره میفته زودتر بیفته تا بفهمم چی کاره ام،اونقدا بد نیست،یعنی هست ولی اونقدری که واسه ی همه ی آدما می تونه مهم باشه و بد بشه واسه من مهم نیست،فقط می خوام بشه،فقط می خوام وایسه که شروع کنم،به گذشته که نگاه می کنم می بینم خیلی زیادی وایسادم،خیلی،هی فکر کرده ام،هی نگفته ام،هی گذاشته ام ببینم چی میشه تا عکس العمل نشون بدم،راستش این من نیستم،این مامانمه که می تونه یه عمر فقط یه سلسله عکس العمل مقتضی باشه ،من اگه عمل نکنم حس پوسیدگی بهم دست میده،همین حسی که الآن دارم،که داره گندمو از داخل در میاره،راستش اصلن شدنی نیست که اینجوری بمونم،بعضی وقتا از خودم در عجب میشم که چه جوری این همه تحمل می کنم همه چیو،چون واقعن در حد نفس گرفتن بعضی جاها واسه ام سخت میشه،ولی خنده دار اینجاست که چیزا با همه ی به هم ریختگی اخیر جوری در حال چرخشه که من براش طرح داشته ام،بعضی وقتا فکر می کنم شاید تقصیر منه اصلن که همه چی اینقدر آشفته است ولی چیزی که آرامشم میده اینه که راه دیگه ای جز این برای باز شدن زندگیم متصور نبوده،از این آشفتگی ناراحت نیستم در واقع فکر می کنم آخرین آشفتگی از سلسله آشفتگیهای این دوره باشه،دور طول داری هم بود و وحشتناک ولی دیگه داره به ته میرسه،دو سه پس لرزه بعدش هم باید روی ویرونه ها بنای جدید زد جوری که حتی به خاطر خودت هم نیاد که همچین سوادی وقتی زیر چیزی که داری بنا می کنی وجود داشته،اینجوریه که می شه زندگیو نو کرد!اندکی صبر...
پی نوشت:به آشیانه ی فاخته رجوع شود!