امروز صبح که پاشدم پازل شده بودم،نمی دونم به کجا بر می گرده ،ولی شروع پازل بازی مال اون وقت بودکه تنها شده بوم،می گشتم دنبال یه کار که تنهاییمو پر کنم قبلنا هر بار که تنها می شدم یه کاریو شروع می کردم،نقاشی،طراحی دکراسیون،همه رو هم ادامه می دادم تا یکی دوباره پیداش میشد،واسه همین همه اش نیمه کاره می موند،این دفعه رفتم یه کتاب راهنمای نقاشی چهره بگیرم که نقاشیو دوباره شروع کنم که چشام افتاد به یه پازل خوشگل،دو هزار تیکه بود،آبی آبی با زرد،با یکی دو تا دونه ستاره ی ریز و درشت وسطش،که آبیا و زردا انگار گردشونو گرفته بودن!با خودم شرط بستم که تمومش می کنم یا نه،خریدمش؛دو هفته ای تموم شد!بعدی یه نفر بود که حیغ می کشید یا شایدم اذان می گفت،آخه دستاشو دم گوشش گرفته بود،اگه مردک داشت جیغ می کشید که خیلی خر بود چون گوشاشو گرفته بود!بعدیش چندتا بچه بودن که قرمز بودن و دستای همو گرفته بودنو گرد هم می رقصیدن و... نمی دونم یه سالی گذشت،یه روز زفتم یه پازل دیگه بخرم،دیدم هیچی نیست،یه نصفه سالم کشید که همه ی اون پازلای قبلیو خراب کنم و دوباره بسازم،تا همین دیشب.
همه استخونام درد می کرد،دو تا کدئین خودم یه کلونازپام،لباسامو درآوردم،مثل همیشه،پتو رو مثل همه ی وقتایی که تنها بودم بغل کردم و یه ور خوابیدم ولی،امروز صبح که پاشدم پازل شده بودم،از جا که پاشدم پاهامو بذارم روی زمین پنچه هام ریخت ،اومدم دست دراز کنم که بچسبونمشون سر جاش دستم تیکه شد افتاد،دیدم اون یکی دستم همونجوری مونده گرد پتو،الآنم دستام می گرده یه تیکه ی شکمم که پیدا میشه،با تیکه ی کف دستم عوضی می گیرمش فقط مواظبم چشام نیفته وگرنه هیچ جوره نمیشه ،جمع بشم!